Shukur Xolmirzayev - Olis yulduzlar ostida (voqeiy hikoya)

Olis yulduzlar ostida (voqeiy hikoya) Shukur Xolmirzayev Avgust oyining oxiri. Yozuvchi Safo Said bilan Boysun tog'lariga safar qilib, Do'g'oba qishlog'ining orqasidagi yantoqzorda adashib qoldik. Adashishga men sababchi bo'ldim. Uch-to'rt yildan beri u yerlarda bo'lmagan edim. Yo'l o'zgarib ketgan ekan. Izimizga qaytdik. Oyog'imiz ostida yong'oq barglari g'ijirlaydi. Etakda soy shovullaydi. Boyqushning mungli sayrashi bizni izma-iz ta'qib qiladi. Tun battar qorayganday. Havo bo'g'uvchan. - Naq Jyul Vern qahramonlarining o'zimiz-a? - deydi Safo aka piching bilan. - Ha, - deyman va atrofni ham, o'z ahvolimizni ham bir dam unutaman. Uyga borgach, bu sarguzashtlarni yozsam, qiziq chiqadiganday tuyuladi. Ammo, kitobxon uchun bu mutlaqo kulgili narsa bo'lishi esimga tushadi va hafsalam pir bo'ladi, g'ashlanaman. So'ng bu yong'oqzordan tezroq chiqish, Do'g'obadagi biron xonadonga kirib tinchish va bir piyola ko'k choy ustida hozirgi sarguzashtlarimizning qiziq ham kulgili eka-ni, sayohatlarning shunaqasi ham bo'lishi kerakligi xususida so'zlab, Safo akaning ko'nglini olish - fikr-yodim bo'lib qoladi Lekin, biz Do'g'obaga bormadik. Io'lda baland o't bosib ketgan bir yalanglikdan o'tayotgandik, so'l tomonimizdagi katta xarsang toshlar orasidan o'sib chiqqan yong'okdar tomondan shatir-shutur tovush eshitilib qoldi. Eshaklar pishqirib, quloqlarini dikkaytirishdi. Men miltiqni o'qtalib, fonarni tutdim. - Chiroqni oling, chiroqni! - dedi kimdir bo'g'iq, kulgili tovushda. Fonarni chetga burdim. Odamning o't ustida sudralib kelayotgan chopon etaklarini va belbog'idan yoniga osilib tushgan pichoq qini bilan sarg'ish popuklarini ko'rdim. Notanish odam ro'paramizga kelib to'xtadi. - Adashdilaring deyman-a? - dedi u, go'yo bizning adashganimizdan cheksiz mamnunday. - Men qirning tepasida edim. Chiroqlaringizni ko'rdim. Geologmi deb xayol qilgan edim. Yo'q, to'xtab orqaga qaytdilaring. Bular adashib yuripti-ya deb o'yladim. - Ilgari shu yerdan yo'l bor edi, - dedim. - Ha, yo'l bor edi, - dedi u. - Hozir tepadan yurishadi. Gummataka boryapsizlarmi? - Gummataka boryapmiz. - Haydanglar bo'lmasa. Bu yerda tepaga chiqadigan so'qmoq bor. Buni qaranglar-a. Chiroqlaringni ko'rmasam, men ham indamay o'tib ketaverar ekanman-da. Haydanglar! U yo'l boshladi. Biz eshaklarni haydab, unga yer-gashdik. Kim biladi, biz yurayotgan hozirgi yerlardan yaqin yillar ichida biron shaharlik yurganmikan. Yong'oq yaproqlari shunchalik ustma-ust, qalin tushganki, biz go'ng ustida yurib borayotganga o'xshaymiz. Dimog'imizga achchiq, eski xazon hidi uriladi. Bora-bora do'nglikning tepasiga chikdik. Yuzimizga muzdek shabada urildi. Osmonda sonsiz yulduzlar chaqnab ko'rindi. - Xayriyat-e, - dedi Safo aka. - Bu yer naq jahannamning o'zi ekan, birodar. - Hechqisi yo'q, - dedi yo'lovchi. So'ng so'qmoq yoqasida turgan oqish narsa tomonga ketdi. Fonarni tutdim. Ustiga ikki qopda nimadir ortilgan oq eshak quloqlarini dikkaytirib, bizga qarab turardi. - Boysunga boryapsizmi? - deb so'radim men no-tanish odamdan. - Jun soyuzga, ...