Usmon Nosir (1912-1944) 2

Usmon Nosir (1912-1944) Dunyo adabiyoti tarixida shunday shoirlar o'tganki, ularning umri va ijodi xuddi qorong'i osmonni birdan yoritib yuborgan chaqmoqqa o'xshaydi. Bilsangiz, bir lahzada chaqnab o'tib ketadigan chaqmoq (chaqmoqda) ko'plab elektrostansiyalar yillar davomida ishlab chiqaradigan (quvvat bo'ladi) quvvatni o'zida mujassam etadi. Rus shoiri M. Y. Lermontov, tatar ijodkori Abdulla To'qay, o'zbek adabiyotining favqulodda iste'dodli namoyandasi Usmon Nosir mana shunday yorqin siymolardandir. Garchi juda kam umr ko'rgan bo'lsalar-da, ular yozib qoldirgan asarlarning ahamiyati asrlarga tatigulikdir. Usmon Nosir bor-yo'g'i 32 yil yashagan bo'lsa, shuning 6-7 yilidagina erkin ijod qilish imkoniyatiga ega bo'ldi. Bo'lg'usi shoir 1912-yilning 13-noyabrida Namangan shahrida dunyoga keldi. Uning hunarmandchilik bilan ro'zg'or tebratadigan otasi bu paytda og'ir xasta yotgan bo'lib, bola go'dakligidayoq olamdan o'tadi. Usmon o'z otasi mehrini, uning erkalashlarini ko'rmay o'sdi. To'rt yasharligida onasi Xolambibi shu yerlik Nosirhoji degan kishiga turmushga chiqadi va oila Qo'qonga ko'chib keladi. Usmonjon shahardagi internatda o'qiydi, tarbiyalanadi. 1931-yilda Usmon Nosir Samarqanddagi O'zbekiston dorilfununi (hozirgi Samarqand davlat universiteti)ga o'qishga kiradi. U tengdoshlari orasida o'zining izlovchan fikri, fanlarni tez o'zlashtira olishi, shoirlik iste'dodi va sho'x-sha'n tabiati bilan yaqqol ajralib turardi. Usmon Nosir nafaqat adabiyotni, balki dunyo tarixi, falsafasi, san'atini ham chanqoqlik bilan o'zlashtirishga, buyuklarga ergashib ijod qilishga oshiqardi. Bu intilishlar shoirning dastlabki asarlaridayoq o'zini ko'rsatar (ko'rsatdi.) , yoshgina yigit (Uning) bitiklarida katta g'oyalar, badiiy tafakkurning erkin parvozlari, fikrning o'tkir yolqinlari yaqqol aks etardi. Mana, uning Samarqanddan onasiga yozgan she'riy maktubi - «Oq yuvib, oq tarab» she'ridan ayrim lavhalar. Unda shoir bolaligida ko'rgan sargardonliklarini tabiat manzaralariga uyg'un holda qayta jonlantiradi, o'quvchini o'z xotiralariga oshno etadi: Esingdami, g'arib ona, U qishlarning zahri? Yuzni momataloq qilgan U yillarning qahri? Mehribonim, yodga tushdi, Bir kuni kuz nahori, Sarg'ayib yerga tushgani Bir ko'm-ko'k yaproqning. Qon, yoshlar-la to'lganda U ko'zlaring seni, Tuproqqa yuz tutganda Umring bahori Usmon Nosir uchun tabiat manzaralari she'riy asarni qo'shimcha tashbehlar bilan bezash, go'zallashtirish vositasi emas edi. U tabiatni go'yo ona anglab, o'zini esa shu ona bag'riga doimiy talpinuvchi farzand hisoblardi. Uning she'rlarida har bir fasl, yer, osmon, quyosh, yulduz va oy, daraxtlar va chechaklar, qushlar va hayvonlar badiiy umumlashma, obraz darajasiga o'sib chiqadi. Bu jihatdan uning to'rt misradan iborat quyidagi she'ri e'tiborga loyiqdir. BOLALIGIMGA Kapalakning gul emganin ko'rdim, Eslab ketdim seni, malagim Sen berdingmi, shuncha shirin she'rni, Ey, barglari ko'm-ko'k palagim? Badiiy obrazlarga to'la bu mo'jaz she'rda bolalik yashnoq «gul»ga, «barglari ko'm-ko'k palak»ka, go'zal «malak»ka o'xshatilsa, shoir o'zini gul hidini emuvchi, dilbar malak boshi uzra parvona bo'luvchi kapalakka mengzaydi. (Bir narsaga albatta e'tibor bering: shoir o'zini gul ...